Πολλοί ελεύθεροι φοβούνται να φανούν πολύ ενδιαφερόμενοι.
Αλλά αυτή η χρόνια αδιαφορία, όπου κανείς δεν θέλει να κάνει το πρώτο βήμα ή να παραδεχτεί ότι νοιάζεται, μπορεί να σαμποτάρει σιωπηλά τις πιθανότητές μας για ερωτικές σχέσεις.
Το να ερωτευτείς και να παραμείνεις ερωτευμένος μπορεί να είναι περίπλοκο. Οι σχέσεις και τα ραντεβού μπορεί να περιλαμβάνουν κάποιο βαθμό αμηχανίας, αλλά οι άνθρωποι συχνά καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να αποφύγουν αυτά τα συναισθήματα. Πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στο να προσπαθούν να φαίνονται «κουλ» και αδιάφοροι, σαν να πιστεύουν ότι η αγάπη θα τους βρει χωρίς να χρειαστεί να την ζητήσουν. Με άλλα λόγια, έχουν σταματήσει να προσπαθούν.
Αυτό είναι μέρος της «επιδημίας της αδιαφορίας», μιας πολιτιστικής τάσης όπου η συναισθηματική αποστασιοποίηση θεωρείται επιθυμητή και το να δείχνεις ότι νοιάζεσαι είναι «ενοχλητικό». Συχνά, οι άνθρωποι στέλνουν μηνύματα χωρίς να εμπλέκονται συναισθηματικά, αφήνουν τα μηνύματα των άλλων στο «διαβάστηκε» και τα αγνοούν όταν τα πράγματα που τους ζητώνται φαίνονται «πολύ κουραστικά».
Δεν είναι ότι οι φόβοι για τις σχέσεις δεν είναι βάσιμοι. Μπορούμε να έχουμε μια σειρά από ανησυχίες γύρω από τις σχέσεις, όπως το να μην ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του συντρόφου μας και της οικογένειάς του, φόβοι υποταγής όπως η απώλεια της ανεξαρτησίας, η πλήξη, η σεξουαλική απογοήτευση ή ακόμα και το αίσθημα ότι μας κρατάει πίσω στη ζωή αλλά δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον φόβο χωρίς να κάνουμε μια κίνηση, χωρίς να κάνουμε μερικά βήματα μπροστά.
Ιδού δύο τρόποι με τους οποίους η «επιδημία αδιαφορίας» μειώνει τις πιθανότητές μας για υγιείς σχέσεις.
1. Δίνει προτεραιότητα στο εγώ έναντι της συναισθηματικής σύνδεσης
Πολλοί άνθρωποι έχουν τελειοποιήσει την τέχνη του να κρύβουν τη μοναξιά τους και παραμένουν απόμακροι σε μια προσπάθεια να φαίνονται δροσεροί και μυστηριώδεις. Οι ίδιοι άνθρωποι αποφεύγουν την οπτική επαφή και τις καθημερινές αλληλεπιδράσεις, για να μην φαίνονται πολύ τολμηροί ή ανυπόμονοι.
Ίσως έχεις βρεθεί σε αυτή την κατάσταση, διστάζοντας να ξεκινήσεις μια συζήτηση με κάποιον σε ένα μπαρ ή σε ένα πάρτι, επειδή ο φόβος του να σε απορρίψουν ήταν αφόρητος. Τι θα συμβεί αν πλησιάσεις κάποιον για να του ζητήσεις να βγείτε, μόνο για να σε απορρίψει ή, ακόμα χειρότερα, να σε κοροϊδέψει;
Ωστόσο, το να προσποιείσαι συνεχώς ότι τίποτα δεν σε επηρεάζει μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα. Μπορεί να απομακρύνει τους ανθρώπους ή ακόμη και να σε εμποδίσει να γνωρίσεις τους κατάλληλους ανθρώπους. Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η συναισθηματική απόσταση γίνεται πολύ πραγματική και μπορεί να βρεθείς περιτριγυρισμένη από ανθρώπους, αλλά να νιώθεις εντελώς μόνη.
Οι άνθρωποι κρύβουν τα πραγματικά συναισθήματα και τις ανάγκες τους ως τρόπο προστασίας, ανησυχούν ότι η έκφραση των συναισθημάτων τους μπορεί να θεωρηθεί σημάδι αδυναμίας και ότι η απόρριψη θα αποτελέσει ένα ακόμη πλήγμα για την αυτοεκτίμησή τους. Για όσους έχουν ευαισθησία στην απόρριψη, αυτός ο φόβος μπορεί να τους κάνει να παραλύσουν.
Πολλοί άνθρωποι κρύβουν επίσης τις ανάγκες τους επειδή φοβούνται ότι δεν θα ικανοποιηθούν, λαχταρούν την συναισθηματική σύνδεση, αλλά δυσκολεύονται να την αναζητήσουν, οπότε αντίθετα προσποιούνται ότι είναι γενναίοι.
Μια μελέτη του 2024 που δημοσιεύθηκε στο Canadian Review of Sociology σχετικά με την έλλειψη φίλων και την απομόνωση, διαπίστωσε ότι η μοναξιά, όταν γίνεται χρόνια, μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη.
Πολλοί μίλησαν για το συναισθηματικό κόστος που όλη αυτή η διαδικασία είχε για αυτούς, με μια συμμετέχουσα να δακρύζει κατά τη διάρκεια της συνέντευξής της, περιγράφοντας την εμπειρία ως «ένα διάχυτο αίσθημα μοναξιάς».
Ένας άλλος συμμετέχων είπε ότι είχε σταματήσει να παίρνει τα φάρμακά του επειδή δεν έβλεπε πλέον το νόημα.
Όταν οι σχέσεις αρχίζουν να φαίνονται απρόσιτες ή χωρίς νόημα, ακόμη και η βασική φροντίδα του εαυτού μας μπορεί να γίνει μια μάχη. Χωρίς σκοπό ή σχέσεις, ακόμη και η επιβίωση φαίνεται δύσκολη.
Ο κοινωνιολόγος Erving Goffman εξηγεί πώς συχνά συμπεριφερόμαστε και προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας ανάλογα με το με ποιον είμαστε και πώς θέλουμε να μας βλέπουν. Η «αδιάφορη» προσωπικότητα είναι απλώς μια άλλη συμπεριφορά. Προσπαθούμε να φανούμε και αδιάφοροι, σε μια προσπάθεια να αυξήσουμε την ελκυστικότητά μας.
Σε κάποιο σημείο, πρέπει να επιλέξεις μεταξύ του κινδύνου της απόρριψης και της βεβαιότητας της μοναξιάς. Η αναποφασιστικότητα συχνά οδηγεί στην αδράνεια.
2. Εμποδίζει τους ανθρώπους να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους
Όταν είσαι αποδέκτης της αδιαφορίας, μπορεί να έχεις ακούσει φράσεις όπως «Δεν είναι τόσο σοβαρό» ή «Το παρακάνεις». Ίσως έχεις συναντήσει ανθρώπους που απορρίπτουν οτιδήποτε θεωρούν «ασήμαντο» και συμπεριφέρονται σαν να κάνεις μεγάλη υπόθεση για το τίποτα.
Τέτοια άτομα μπορεί να συμπεριφέρονται σαν να υπερβάλλεις, σαν να φταις εσύ που «περιμένεις περισσότερα» από αυτούς. Μπορεί επίσης να αποφεύγουν την αντιπαράθεση και να απαντούν αόριστα όταν πρέπει να διευκρινίσουν τις προθέσεις πίσω από τις πράξεις τους. Η ανάγκη τους να δημιουργήσουν συναισθηματική απόσταση μπορεί να τους εμποδίζει να αναλάβουν την ευθύνη και να παραδεχτούν τα συναισθήματά τους.
Επιπλέον, το να βρίσκουν δικαιολογίες μπορεί να τους γλιτώσει από μια δύσκολη συζήτηση σήμερα, αλλά μακροπρόθεσμα, υπονομεύει την εμπιστοσύνη και η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο κάθε ουσιαστικής σχέσης, ρομαντικής ή πλατωνικής.
Οι άνθρωποι μπορεί να αρχίσουν να πιστεύουν ότι είναι ανειλικρινείς, ανέντιμοι και, τελικά, να σταματήσουν να τους εμπιστεύονται.
Όλοι έχουμε περιορισμένο χρόνο σε αυτόν τον πλανήτη και το να τον ξοδεύουμε προσπαθώντας να φανούμε στωικοί και αδιάφοροι μας στερεί τη βαθύτερη χαρά που προέρχεται από το να ανοίγουμε πραγματικά τον εαυτό μας, ακόμα κι αν αυτό πονάει μερικές φορές.
Το να δίνεις τα πάντα όταν οι άνθρωποι γύρω σου συμπεριφέρονται σαν να είναι υπεράνω όλων μπορεί να είναι η καλύτερη ευκαιρία σου να σώσεις τις σχέσεις σου και να βρεις κάτι αληθινό.
Πηγή: Queen.gr
